XXXIV

Notka krótko i wydaje mi się, że niewiarygodnie słaba. 

Ale jestem chora i czuję się paskudnie. Na dodatek mam okropnie zły (jak na mnie) humor, a ilość wyświetleń pod ostatnią notką wcale nie zachęca, żeby walczyć ze złym samopoczuciem i przyłożyć się. Może wyedytuję, jeśli kiedyś poczuję się lepiej.

Nie bierzcie tego do siebie. Jestem rozgoryczona - zawsze marudzę, kiedy mam gorączkę, a spadek wyświetleń o 30 trochę dobija :P
Anyway. Mam nadzieję, że do następnego wpisu zdążę się chociaż trochę wykurować, inaczej będę musiała iść w końcu do lekarza.

Miłej lektury :)

Dawajcie znać jak Wam się podoba (lub nie podoba - wciąż czekam na propozycję zmian!).

=========================

Elizabeth intuicyjnie chwyciła się za kark. Powoli zaczynało do niej docierać. Osoba, która narzucała swoją wolę jej kamerdynerowi była odpowiedzialna za jej ból. Była postacią, którą widziała przez ostatnie miesiące. Była głosem, który nie raz ją przed tym ostrzegał. Dlaczego wcześniej nie zwróciła się z tym do niego? Jak mogła myśleć, że sama da sobie radę? Po raz kolejny zawiodła przysparzając mu cierpienia. Tym razem jednak nie zamierzała się poddać, tym razem go uratuje.

– Dlaczego to robisz? – krzyknęła łamiącym się głosem.

Wiedźma odepchnęła od siebie lokaja i uderzyła go w twarz, rozcinając blady policzek. Strużka krwi spływała po jego twarzy brudząc śnieżnobiałą koszulę. Dziewczyna wstała i wpadła w jego objęcia, zlizując krew. Wpiła się w usta demona w namiętnym pocałunku, jednocześnie przebijając jego ciało ostrzem, które nagle zmaterializowało się w jej dłoni.

– Przestań! – Hrabianka rzuciła się w jej stronę, jednak ta odepchnęła ją niewidzialną siłą. Sebastian stęknął z bólu.

– Wybacz, czy to cię bolało? Ukochany, nie martw się, nie pozwolę ci zginąć. Przed nami cała wieczność. Już nigdy mnie nie opuścisz – zaśmiała się złowrogo i odsunęła się od niego, wyszarpując nóż z jego ciała.

Skoczyła i znalazła się tuż obok czerwonowłosej.

– Gell! – krzyknęła szlachcianka, oczekując od niego pomocy.

Był jednak zajęty odpieraniem ataków Sebastiana, który w jednej chwili, z niesamowitą siłą, rzucił się na niego z chęcią rozerwania go na strzępy.

– Shinigami? Naprawdę myślałaś, że on ci pomoże? – Splunęła z obrzydzeniem. – Podłe istoty. Wydaje im się, że mają prawo decydować o życiu i śmierci.

– Każde życie ma swój koniec, taka jest kolej rzeczy. – Elizabeth popatrzyła wiedźmie w oczy.

Ta uśmiechnęła się uwodzicielsko i szepnęła jej do ucha.

– Chcesz wiedzieć, kim jestem? Pokażę ci. – Uniosła dłonie. Sala, w której się znajdowały zniknęła. Wokół nich był jedynie mrok. – Patrz. – Ciemnowłosa wskazała hrabiance czarnobiały obraz, wyłaniający się z ciemności.  

~*~

– Zostaw mnie! Czego chcesz! Puszczaj! – Ciemnowłosa dziewczyna próbowała wyszarpnąć się srebrnowłosemu mężczyźnie, który z obleśnym uśmiechem przyglądał się obficie krwawiącej ranie jej brzucha.

– Uspokój się kochana, to już nie potrwa długo. Jeszcze chwila, umrzesz i zaznasz spokoju. W tym czasie pozwól, że popatrzę sobie na tworze życie – spokojnie wypowiadał przerażające ją słowa.

– Nie chcę umierać! Zostaw mnie! Niech mi ktoś pomoże, ktokolwiek, ratunku! Zrobię wszystko, ratunku! – krzyczała.

– Chcesz, żebym cię uratował? – Za trzymającym ją mężczyzną pojawił się drugi. Jego czerwone oczy niepokojąco błyszczały w ciemności.

– Tak! Tak, uratuj mnie!

– W takim razie, zawrzyjmy pakt. Uratuję cię od śmierci, a w zamian za to, ty oddasz mi swoją duszę – powiedział wyniośle.

– Daruj sobie, demonie. Ona należy do mnie – wycedził przez zęby srebrnowłosy.

– Zgadzam się! Uratuj mnie, uratuj! – wydzierała się zrozpaczona dziewczyna.

– Dobrze więc, MarleenYoxall. Od teraz, twoja dusza należy do mnie. W zamia,n uchronię cię przed śmiercią. Sprawię, że żaden Shinigami nigdy nie odbierze ci życia – rzekł poważnie.

Szponiastymi dłońmi chwycił ciało Boga Śmierci. Dziewczyna upadła na ziemię, z przerażeniem wpatrując się, jak demon rozrywa na strzępy ciało jej oprawcy.

– Skończone – powiedział po chwili, zbliżając się do niej.

Wyglądał zupełnie inaczej. Jego przerażająca sylwetka, której zarys dostrzegała w ciemności, zmieniła swój kształt. Stał przed nią przystojny, młody mężczyzna w eleganckim garniturze. W dłoniach trzymał grubą księgę.

– To twoje CInematic Record, zapis twojego życia. Dopóki będziesz w jego posiadaniu, nie znajdą cię. Czy życzysz sobie czegoś jeszcze? – zapytał, przekazując jej opasły kodeks.

– Tak. Chcę byś przy mnie został.

– Od tego wszystko się zaczęło. Uratował mnie i zapewnił spokojne życie. Nie musiałam już o nic się martwić. Był przy mnie cały czas. Robił wszystko, o co go poprosiłam. Zakochałam się w nim, a on kochał mnie, chociaż nigdy tego nie okazywał. Ale ja wiedziałam, że mnie kochał!

– Kochał? – Hrabianka parsknęła śmiechem. – Nie bądź dziecinna. Demony nie kochają.

– Mylisz się! – warknęła wiedźma. – Oglądaj.

– Panienko Marleen… – Mężczyzna wszedł do jej komnaty.

– Słucham? – zapytała, wskazując mu ręką miejsce na łóżku.

Posłusznie usiadł obok niej. Dziewczyna oplotła dłońmi jego szyję i pocałowała go.

– Chodzi o nasz kontrakt – zaczął stanowczym tonem, odsuwając ją od siebie.

Spojrzała na niego zaskoczona z powrotem przysunęła się, opierając głowę na jego ramieniu.

– No mów wreszcie – ponagliła go zniecierpliwiona.

– Zgodnie z jego zasadami powinienem odebrać ci duszę, jednak… Nie zrobię tego – wyjaśnił beznamiętnie.

– Naprawdę? Zrobisz to dla mnie? – zapytała, podekscytowana.

– Tak.

– Wiedziałam, że naprawdę mnie kochasz! – Objęła go. Odwzajemnił jej uścisk, po czym szepnął jej do ucha.

– Panienko, powinnaś iść spać

Ułożył ją w łóżku i opatulił ciepłą pierzyną. Zbliżył usta do znaku kontraktu na jej dłoni i delikatnie ją pocałował. Wraz z dotknięciem jego warg, czarne znamię zniknęło.

– Wtedy widziałam go po raz ostatni. Ten drań zupełnie nie rozumiał! Z wielkiej miłości pozwolił mi żyć, ale ja nie chciała istnieć bez niego. Próbowałam znaleźć go za wszelką cenę.

– To było setki lat temu, dlaczego wciąż wyglądasz tak młodo? – przerwała jej czerwonowłosa.

Wiedźma popatrzyła na nią rozbawiona. Przez chwilę wyglądała jak niewinne dziecko.

– Zniszczyłam swoje nagranie. Od tego momentu moje życie oficjalnie przestało istnieć. Nie starzeję się od dnia, kiedy to zrobiłam.

– Rozumiem…

– Szukałam go wszędzie – kontynuowała. – Poznałam kobietę, którą uznawali za czarownicę. Poprosiłam, by nauczyła mnie wszystkiego, co potrafi. Zabrała mnie do swoich sióstr. Wiele lat praktykowałam magię i poznawałam zaklęcia, wciąż szukając sposobu, by go odnaleźć. Na jednym z sabatów udało nam się przyzwać demona. Zmusiłam go, by wyjawił mi sposób, który pomoże połączyć się z ukochanym na zawsze. Potrzebowałam tylko kogoś takiego, jak ty. Po kolejnych stu latach, w końcu się udało. Dowiedziałam się, co cię spotkało. Od razu wiedziałam, że maczał w tym palce! Tamtemu bachorowi nie zdążyłam go zabrać… Ale z tobą nie było problemu, jesteś taka nieuważna. Nawet nie zauważyłaś, kiedy rzuciłam na ciebie urok – zaśmiała się opętańczo. – Tak łatwowiernie pozwoliłaś na to, bym skaziła twoje znamię! Dzięki tobie, odzyskałam go. Jestem ci naprawdę wdzięczna, wiesz? – Podeszła do dziewczyny, przysunęła twarz niebezpiecznie blisko jej ust i spojrzała głęboko w jej oczy. – Dlatego pozwolę ci odejść bezboleśnie. Gdy cię zabiję, już na zawsze będzie mój – wyszeptała, dotykając dłonią policzka Elizabeth.

Ciemność wokół nich rozmyła się. Znów znajdowały się w oświetlonej komnacie. Szlachcianka nerwowo szukała wzrokiem Sutcliffa. Leżał nieprzytomny na ziemi, cały zbrukany krwią. Sebastian stał tuż nad nim, gotowy zadać mu ostateczny cios jego własną bronią.

– Zostaw go – rozkazała wiedźma.

Chwila jej nieuwagi dała dziewczynie szansę na atak. Szybkim ruchem ręki wyciągnęła z kieszeni nóż i wbiła go w brzuch ciemnowłosej. Wiedźma jęknęła z bólu. Zachwiała się na nogach i zaczęła upadać, jednak demon dotarł do niej w ostatniej sekundzie, nie dopuszczając by jej ciało dotknęło twardej posadzki. Delikatnie wyciągnął ostrze z jej ciała i odrzucił je na bok. Zupełnie ignorując Elizabeth, zaniósł dziewczynę w samo centrum komnaty i położył na poduszkach. Pocałowała go namiętnie i wydała rozkaz, podając mu rytualny nóż, ozdobiony runami.

– Zabij ją, ukochany. Tak, jak ta słaba gówniara sobie na to zasłużyła. – Sebastian spojrzał na drobną szlachciankę wzrokiem pełnymi furii.

– Jesteś bezsilna. Gdy tylko cię zabije, stanie się mój na wieczność –zachichotała Marleen.

Ruszył w jej stronę, z całej siły wyprowadzając atak. Odskoczyła. Znała jego ruchy. Kilkuletnie ćwiczenia do czegoś się przydały. Odwrócił się i zamachnął ponownie. Odskakiwała, uciekając przed jego ciosami. Wiedziała, że w zwarciu nie ma najmniejszych szans. Próbując go zablokować, połamałaby ręce. Walczył na poważnie. Widziała w jego oczach tę szaleńczą pustkę, rządzę śmierci. Odsuwała się z coraz większym trudem.

– Przestań uciekać! To wszystko, na co cię stać? – zapytał sucho. Spojrzała na niego zaskoczona, nie wiedząc, co powinna odpowiedzieć. – Po tylu latach, które na ciebie zmarnowałem, wciąż jedyne, co potrafisz zrobić, to ucieczka?! – krzyknął ze złością.

Poczuła kłujący ból w sercu.

– Zawsze będę cię bronić, ze względu na wszystko. Nigdy cię nie opuszczę – Usłyszała w głowie ciepłe słowa z przeszłości.

– Nie… – szepnęła.

– Jeśli chcesz walczyć, musisz nauczyć się bronić.

– Nie.

– Nigdy cię nie zdradzę…

– Na nic więcej cię nie stać?! – wrzasnął, rzucając się na nią z ostrzem skierowanym wprost w jej brzuch.

– Nie! – odpowiedziała mu donośnym głosem, spoglądając przez łzy głęboko w jego oczy.

 Zablokowała cios. Niemiłosierny ból przeszył całe jej ciało. Tak, jak się spodziewała, kontakt z nim jedynie zbliżał ją do śmierci. Widząc jak cierpi, lokaj uśmiechnął się obleśnie.

– Nie nauczyłaś się nawet podstawowego bloku. Zmarnowałem na ciebie…

– Mylisz się! – przerwała mu.

Odsunęła się, wyciągnęła nóż z cholewy buta i energicznym ruchem, w który włożyła całą swoją siłę, ugodziła jego ramię. Głęboka rana zaczęła obficie krwawić. Wyprostował się i popatrzył zdegustowany na koszule, która w zastraszającym tempie nasiąkała krwią.

– Precyzyjny cios, prosto w tętnice – powiedział spokojnie, zdawać by się mogło, że z uznaniem. – Jednak to wciąż za mało. – Rzucił w nią jednym ze swoich ostrzy.

Wbiło się w jej udo, uniemożliwiając ucieczkę. Z przerażeniem patrzyła, jak zbliżał się do niej powolnym, zwycięskim krokiem. Widziała to wiele razy, jego wstrząsający spokój, zanurzający duszę ofiary w strachu. Nie spodziewała się jednak, że kiedykolwiek poczuje go na własnej skórze.  Zaciskając zęby, chwyciła metalowy przedmiot i wyszarpnęła go z kończyny. Rzuciła w jego stronę, odwróciła się i zaczęła uciekać, pełznąc po posadzce, modląc się w duchu, by Shinigami ocknął się i jej pomógł. Czuła kolejne noże wbijające się w ciało. Nie była w stanie dalej uciekać. Zatrzymała się i resztkami sił wyszarpnęła metal ze swojego ciała. Doczołgała się do ściany i oparła się o nią. Krew tocząca się z ran, okalała ją rubinową kałużą, w której odbijało się jej wykończone walką oblicze. Obraz przed jej oczami stawał się niewyraźny. Dostrzegała jedynie blask świec, tworzący łunę wokół mrocznej postaci zmierzającej, by zadać jej śmierć. Sylwetkę istoty, która przysięgała bronić ją za wszelką cenę, bez względu na konsekwencje.

Na zawsze…

Zdradził ją, złamał przysięgę. Nie miało znaczenia to, że nie był sobą. Jej dusza wciąż należała do niego, jeśli teraz umrze, niech ją weźmie. Jeżeli miała zginąć, chciała pozostać wierna do końca.

Chociaż jedno z nas.

Mężczyzna przykucną przed nią i z rozbawioną miną przyglądał się zbolałej twarzy dziewczyny. Wyciągnął z jej dłoni broń i przysunął do pobladłej twarzy nastolatki.

– Zginiesz za sprawą własnego noża, to niemal poetyckie – szepnął wprost do jej ucha.

 Poczuła ciarki przebiegające wzdłuż kręgosłupa.

– Moja dusza… Oddaję ci ją – wydukała z trudem.

– Słucham? – zdziwił się.

– Może i zapomniałeś o naszym kontrakcie, ale ja pamiętam, co obiecałam. Moja dusza należy do ciebie.

Rozbawiony demon zaśmiał się i ponownie wyszeptał do jej ucha.

– Żegnaj słaby bachorze.

– Byłeś moją rodziną. Kocham cię… – powiedziała cicho i zamknęła oczy, czekając na ostateczny cios.