Tom IV, LXXI

Dziś ciąg dalszy ważnych wydarzeń w Róży wreszcie dostępny! Nie będę przedłużać, zostawię Was sam na sam z rozdziałem, żebyście już się mogli dowiedzieć, jak Sebastian zareaguje na wyznanie Elizabeth. Także miłego rozdziału i... Do zobaczenia w sobotę! Albo w komciach!

PS Bez zakończenia rodem z Polsatu. NIE MA ZA CO xD.

Miłego! :*

====================

Sebastian nie wiedział, co ma zrobić. Wmawianie sobie, że się przesłyszał, nie miało już sensu. Składna wypowiedź dziewczyny jednoznacznie przekazywała informację. Tę upragnioną, o której marzył i której nie spodziewał się nigdy otrzymać. Jego serce stanęło na chwilę, kiedy nastolatka wspomniała o strachu. Przez całe jego ciało przechodził znajomy dreszcz, którego nie potrafił zinterpretować. To uczucie towarzyszyło mu tylko kilka razy, zawsze przy niej. Ściskało za żołądek, pozbawiało tchu i sprawiało, że zaczynały go szczypać oczy.

Miał wrażenie, że to sen. Był upojony szczęściem, jak najsilniejszym w świecie narkotykiem. Nie był w stanie nic powiedzieć, emocje całkowicie przejęły nad nim kontrolę, pozbawiając demona władzy w kończynach. Wpatrywał się w nastolatkę z lekko uchylonymi ustali. Z każdym uderzeniem serca czuł coraz silniejszy paraliż. Przez moment go to przeraziło. Potęga uczuć, z którą nie był w stanie walczyć, wydawała się groźna, ale jednocześnie upajał się euforią, z trudem chwytając powietrze i podobało mu się to. Chciał odpowiedzieć hrabiance, chociażby mruknąć, ale nie był w stanie. Zdołał tylko przyciągnąć ją do siebie drżącymi dłońmi i mocno objąć, chcąc na zawsze zatrzymać ją przy sobie.

Przez te wszystkie lata był tuż obok niej. Od niechęci, przez irytację, sympatię, obrzydzenie, niepewność i w końcu miłość – przeszedł wszystkie te stany tylko dzięki Elizabeth. Nauczyła go każdego uczucia, które ludziom wydawały się takie proste. Pokazała, jak piękne może być życie, jak ważne jest, by doceniać nawet najkrótsze, radosne chwile i jak bolesne potrafią być te złe. To właśnie ona tchnęła w niego nowe życie, jak wróżka, która ożywiła drewnianą lalkę Gepetta, sprawiła, że stał się tym, kim zawsze pragnął być: istotą czującą, zdolną w pełni zrozumieć piękno świata. Nie sądził, że po wszystkim, co przeszli, po ranach, jakie jej zadał, zdradzie, której się dopuścił, licznych błędach niegodnych demonicznego służącego, ona wciąż będzie żywić do niego to niesamowite uczucie. Miłość – słowo, którego brzmienie nie wyrażało nawet w ćwierci tego, jak ogromnie mu na niej zależało. Nawet gdyby chciał, nie umiałby wyrazić słowami, jak niezwykła była w jego oczach.

— Elizabeth… — westchnął ciężko, ukrywając twarz w pachnących fiołkowymi perfumami włosach.

Ich zapach mieszał się z naturalną wonią jej ciała i delikatną nutą krwi, która niedawno zdobiła jej usta. To niesamowite połączenie działało na jego zmysły z ogromną siłą, czarując dodatkowo skąpany w euforii umysł. Napawał się wrażeniami węchowymi, zaciągając się słodkim aromatem ze wszystkich sił, pragnąc zatrzymać w sobie ich skrawek, by cząstka tej chwili żyła w nim już na zawsze. Noc, która ponownie ich złączyła. Tym razem nie zamierzał pozwolić, by cokolwiek zepsuło im tę chwilę. Do końca ich krótkiego, wspólnego życia postanowił bronić tego szczęścia, którego wspólnie tak bardzo pragnęli i równie mocno obawiali się zaznać.

Demon tulił do siebie nastolatkę, starając się kontrolować siłę uścisku, by nie zrobić jej krzywdy. Nie krzyczała, nie wierciła się, nawet nie próbowała zareagować, jakby wiedziała, że właśnie tego potrzebował. Po prostu jej bliskości, chwili, by upewnić się, że to była prawda. Nigdy nie myślał o sobie w kategoriach słabej, przepełnionej emocjami istoty, ale przy Elizabeth właśnie taki był. Odkrywając przed nim uczucia, wyrzucając karty prosto na stół, ściągnęła z niego maskę, pierwszy raz od dawna mając szansę zobaczyć, jaki był, kiedy nie grał.

Lizz pozwoliła, by Michaelis ją przytulił. Nie była pewna, czy jego brak odpowiedzi to coś dobrego czy złego. Wsunęła ręce pod jego ramiona i delikatnie objęła go w odpowiedzi na cichy jęk, drażniący uszy przyjemnym brzmieniem jej imienia. Uwielbiała, gdy go używał. Bez względu na okoliczności, za każdym razem, gdy z jego ust padało: „Elizabeth” w odróżnieniu do zwyczajowego: „panienko”, robiło jej się ciepło na sercu. Teraz jednak wręcz wrzała, lecz jej zapał nieco ostygł, kiedy pośród przyprawiającej o zawrót głowy mieszanki emocji poczuła, że demon delikatnie drżał. Rozkojarzona odsunęła się od niego nerwowo. Położyła dłonie na policzkach kamerdynera i uniósłszy jego głowę, zmusiła mężczyznę, by na nią spojrzał.

— Sebastian? — zapytała zmartwiona, widząc wzbierające do jego oczu łzy.

On nie płakał, Sebastian nie płakał. Nie mógł płakać, to było do niego zupełnie niepodobne. Chociaż wciąż z trudem walczył ze sobą, by kropelki słonej cieczy nie zalały jego policzków, dla niej samo to zasługiwało na miano płaczu. Nieśmiało dotknęła jego powieki i przetarła ją, pozbywając się łez. Przysunęła się bliżej Michaelisa i niemo pytając o pozwolenie, wpatrywała się w niego, by po chwili złączyć ich usta w nieśmiałym pocałunku. Delikatne, miękkie wargi demona rozchyliły się lekko, przyjmując niepewnie dotyk nastolatki.

Podobno wargi były najwrażliwszym miejscem ludzkiego ciała, dowiedział się o tym któregoś dnia, kręcąc się po szpitalnych korytarzach, kiedy wraz z hrabianką rozwiązywali sprawę Wampira. Informacja utkwiła mu w pamięci i chociaż nie zamierzał sprawdzać, czy z nim jest podobnie, w chwili, gdy nastolatka musnęła jego usta, przekonał się, że tak właśnie było. Choć całe jego ciało łaknęło jej dotyku i sam niewielki ciężar szlachcianki napierający na jego kolana przyprawiał skórę Kruka o narastające mrowienie sunące coraz wyżej aż do podbrzusza, to jednak dwie blade wargi i ciepły oddech szlachcianki na sekundę przed tym, jak go pocałowała, uderzył w niego falą obezwładniającej przyjemności. Z każdą chwilą wzrastała w nim ekscytacja. Mimowolne drżenie kończyn przyprawiało o coraz większą frustrację, a podnosząca się temperatura ciała zmuszała je niemal, by wymagało na demonie, aby uwolnił je z krępujących ubrań.

Serce Elizabeth waliło jak szalone, odbijając się echem w jej uszach. Całowała Sebastiana – po raz kolejny, przecież nie pierwszy raz, ale w przeciwieństwie do poprzednich, tym było inaczej. Tak, jak tylko dwa razy wcześniej. Wiedziała, do czego zmierzają ich niewinne pieszczoty. W każdej chwili mogła je przerwać, zmienić zdanie, tchórzliwie wycofać się po raz kolejny, ale nie czuła strachu. Jedynie zdenerwowanie, podsycane pożądaniem, wprawiało ją w lekkie drżenie, kiedy pocałunki demona stawały się coraz bardziej intensywne. Głosik w głowie podpowiadał jej, by ściągnęła z niego kamizelkę irytująco drażniącą jej skórę. Zawahała się. Nie była pewna, czy on też tego chce. Choć mogłoby się to wydawać zupełnie bezsensowne w sytuacji, w jakiej się znaleźli, czuła irracjonalny lęk przed przejęciem inicjatywy. To zawsze Sebastian pchał sprawy do przodu, on ją rozbierał, przenosił na kolejne poziomy przyjemności. Ale teraz zdawał się równie zagubiony i sparaliżowany, co ona. Nie mogła liczyć na to, że znów wszystkim się zajmie, podczas gdy ona będzie tylko pozwalać, by ogarniała ją coraz większa przyjemność. Powiedziała, że się nie boi, musiała dać tego dowód.

Nieśmiało odsunęła dłoń od twarzy demona i położyła ją na jego piersi. Pocałunki Sebastiana po chwili stały się śmielsze, jakby dawał jej znać, że wiedział, co planowała i nie miał nic przeciwko. Ośmielona zaczęła zdejmować z niego ciemny materiał, a kiedy skończyła, przywarła do mężczyzny ponownie, skupiając się na pocałunku. Smukłe dłonie demona wśliznęły się pod jej koszulę i przez chwilę wodziły po nagim ciele, lecz szybko z tego zrezygnowały.

Odsunął od siebie Elizabeth, lekko chwytając ją za ramiona. Przez chwilę, która w odczuciu obojga trwała wieczność, wpatrywali się w siebie, podziwiając piękno rozszerzonych źrenic i wypieków na policzkach będących niepodważalnym dowodem wzajemnej ekscytacji. Na obliczu hrabianki demon bez trudu dostrzegł zaskoczenie zwolna przeradzające się we wstyd. Nie zamierzał pozwolić, by zwątpiła w siebie w takiej chwili.

— Elizabeth — zaczął ciepło, uśmiechając się do dziewczyny w tak poruszający serce sposób, że do jej oczu napłynęły łzy; od dawna pragnęła, by choć jeszcze raz zobaczyć go tak szczęśliwego. — Ja też cię kocham — dodał i zaczął powoli zdejmować rękawiczki.

Spod śnieżnobiałego materiału wyłonił się delikatnie lśniący ametystowym blaskiem znak kontraktu, który w reakcji na przeżycia dziewczyny nie pozostawał obojętny. Hrabianka z chwilowym zafascynowaniem wpatrywała się w pieczęć, lecz po chwili jakaś niewidzialna siła pchnęła ją naprzód. Ujęła lewą dłoń demona i zaczęła składać na jej wierzchniej warstwie delikatne pocałunki.

Zaskoczony demon obserwował, jak fioletowa poświata okala twarz jego pani, kiedy jej gładkie wargi pieściły stęsknioną skórę na dłoni. Prawie nigdy nie mógł dostąpić zaszczytu dotykania jej bezpośrednio. Rękawiczki od zawsze stanowiły nieodzowną barierę dzielącą ich ciała. Ile razy chciał się ich pozbyć? Jak często żałował, że je na sobie miał? Nie był nawet w stanie zliczyć, ale czując przyjemne, ciepłe łaskotanie warg Lizz, wiedział, że warto było czekać na tę nagrodę. Kiedy wreszcie mógł jej dotknąć, każde najdrobniejsze odczucie przechodziło przez całe jego ciało, wyraźnie sygnalizując, jak wielką sprawiało mu to przyjemność.

Wolną dłonią Sebastian zaczął rozpinać koszulę swojej pani, lecz dziewczyna przysłoniła się lekko, wyraźnie nie czując się gotowa, by obnażyć się przed nim do reszty. Jednak po chwili obie jej dłonie dorwały się do jego koszuli, niecierpliwie próbując powtórzyć wyczyn zręcznych palców kamerdynera. Kiedy uporała się z guzikami, rozsunęła jasny materiał i przytuliła się go nagiego torsu Michaelisa.

Był chłodny. Wiedziała o tym, jego ciało nigdy nie było tak ciepłe, jak to jej. Nie naturalnie. Kiedy się zapominał, mogła poczuć, jaki był naprawdę, ale wbrew temu, czego się najwyraźniej spodziewał, momentalnie podnosząc temperaturę swojego organizmu, nie przeszkadzało jej to. Sama bliskość mężczyzny rozgrzewała ją wystarczająco. Gładkość jego skóry, jej cudowny, różany zapach, subtelnie otulający dziewczynę przyjemną wonią pełnej tajemniczości mieszanki, dawały jej poczucie niesamowitej bliskości i bezpieczeństwa – uczuć, które kiedyś również do niego żywiła, a teraz ze zwielokrotnioną mocą uderzały w nią wszystkie na raz, do reszty upajając zalany hormonami szczęścia umysł.

Demon chwycił dziewczynę i ostrożnie położył ją na łóżku. Ściągnął z siebie koszulę, a potem pochylił się nad nastolatką i ponownie ją pocałował. W ślad za górnym okryciem w krótkim czasie poszła również reszta garderoby zdejmowana w coraz większym pośpiechu. Sebastian wciąż nie mógł uwierzyć, że to działo się naprawdę i nie było tylko pięknym snem stworzonym przez jego umysł w ramach kary za to, że pozwolił sobie na odpoczynek.

Delikatnie sunął dłońmi po nagim, niezwykle podatnym na dotyk ciele hrabianki. Drażnił je paznokciami, sprawiając, że na skórze dziewczyny pojawiała się gęsia skórka, której towarzyszyły nerwowe wzdrygnięcia. Czuł jej zdenerwowanie. Nie robili tego od tak dawna i choć nie był to ich pierwszy raz, obojgu wydawał się nie mniej magiczny. Nieporadne ruchy nastolatki wydawały się Michaelisowi niezwykle urocze. Nie komentował ich, nie chcąc wzbudzać w Elizabeth zażenowania, ale w myśli śmiał się do siebie i cieszył, że będzie tym, który po raz kolejny wprowadzi ją w świat cielesnej przyjemności.

Lizz oddychała ciężko, wydając z siebie pomruki i krótkie jęki, które ze wszystkich sił starała się powstrzymać. Czuła się skrępowana, nie wiedziała, co zrobić z rękami, jak się położyć i przede wszystkim: co właściwie robić dalej. Działała instynktownie, ale w pewnym momencie musiała się poddać i zdać na Sebastiana, przyznając przed sobą, że zwyczajnie nie dawała rady kontrolować sytuacji. Jej długie włosy niedbale rozsypane na poduszce łaskotały nagie plecy i ramiona, a kruczoczarne kosmyki czupryny jej kochanka drażniły brzuch, kiedy nachylił się nad jej klatką piersiową i zaczął pieścić sutki nastolatki językiem.

Sebastian doskonale wiedział, co robi. Starał się ośmielić dziewczynę, powoli sprowadzać na nią coraz większą przyjemność, aby uniknąć zdenerwowania i bólu, który mógł być następstwem tego, co mieli zrobić. Czule dbał, by nastolatka cały czas czuła się bezpieczna, a wzrastające w niej pożądanie coraz silniejsze, aż w końcu podda się temu uczuciu, przestanie myśleć i zwyczajnie da się porwać pożądaniu.

Dłonią gładził jej brzuch, powoli przenosząc pieszczoty coraz niżej, na jej podbrzusze, a potem uda, wykorzystując paznokcie, by czule podrażnić rozgrzaną skórę. Kiedy zniecierpliwiona nastolatka, nie mogąc się pohamować, lekko wypchnęła biodra w górę, wiedział, że jest gotowa na kolejny krok.

Spojrzał jej w oczy. Nie musiał nic mówić, rozumieli się bez słów, bezbłędnie odczytując z twarzy niezbędne informacje. Ręka demona przeniosła się na szyję nastolatki. Nachylił się tuż nad jej ustami, a dłoń delikatnie zsuwał w dół po jej mostku i brzuchu, napawając się uderzającym w jego wargi gorącym powietrzem wydobywającym się z ust Elizabeth. Michaelis przeniósł rękę jeszcze niżej i zaczął powoli pieścić dziewczynę. Hrabianka wzdrygnęła się ponownie. Przygryzła dolną wargę, zacisnęła dłonie na pachnącej lawendowym proszkiem do prania pościeli i znów starała się zachować ciszę.

— Nie krępuj się, kochanie — wymruczał demon, wprost do ucha nastolatki.

Dreszcz, który jego szept wywołał w szlachciance, był silniejszy od niej, westchnęła przeciągle i zaczerwieniła się ze wstydu. Chciała odwrócić wzrok, ale w oczach Sebastiana widziała, jak bardzo podniecał go każdy dźwięk, który z siebie wydawała. Nieśmiało pozwoliła sobie powtórzyć westchnienie, a błysk w oczach demona jedynie wzmógł jej pożądanie. Z każdą chwilą zaczynała czuć się pewniej, przyjemność przejmowała coraz większa kontrolę nad jej ciałem i umysłem. Dłonie powoli odnajdywały swoje miejsce, a biodra poruszały się rytmicznie wraz z ruchami palców Sebastiana. Kamerdyner uznał, że jest gotowa.

Ostrożnie wsunął palec do jej wnętrza, dławiąc przeciągły jęk pocałunkiem. Na chwilę oboje przestali się ruszać, dając dziewczynie czas, by oswoiła się z nową sytuacją. Oczekiwanie zdawało się trwać wieczność, jednak ból znikał coraz szybciej, w miarę, jak Elizabeth skupiała się na myśleniu o tym, w jak cudowniej sytuacji się znalazła. Nieprzyjemne uczucie ustąpiło, a ruchy bioder nastolatki wzmogły się, prosząc o więcej pieszczot.

Nie musiała domagać się zbyt długo. Ciche pojękiwania, napięte, rozgrzane ciało i nerwowe drżenie były dla bruneta najcudowniejszym z rozkazów, jakie kiedykolwiek mu wydano. Podniósł się, i nie przestając pieścić nastolatki, rozchylił jej nogi i klęknął pomiędzy nimi. Lizz spojrzała na niego przestraszona, lecz nie powstrzymała go. Niecodzienna sytuacja zupełnie ją przerastała, ale pragnęła, by to zrobił. Wyciągnęła do niego ręce, prosząc, by się do niej zbliżył.

Demom uśmiechnął się, raz jeszcze zastygając na moment w bezruchu, by zapisać w pamięci kolejną, upragnioną scenę. Chwilę później ostrożnie wszedł w ukochaną, pochylił się i wziąwszy dziewczynę w ramiona, ponownie złączył ich usta w długim, namiętnym pocałunku. Ich ciała złączyły się w jedność, wzbudzając uczucie niesamowitej przyjemności i pewności, że to, co robili, było właściwe. Jakby wreszcie odnaleźli ten upragniony, idealny stan, w którym nie istniały troski, ból ani żadne problemy życia doczesnego. Byli ponad to, w całości oddając się pożądaniu, które z każdą chwilą popychało ich dalej ku spełnieniu.

Nastolatka nie była w stanie myśleć. Wszystkie jej zmysły całkowicie skupiały się na Sebastianie, bombardując mózg setkami bodźców, których przetwarzanie było zbyt przyjemne i pochłaniające, by zrezygnować chociaż z cząstki tych wrażeń na rzecz chłodnej logiki. Było jej dobrze, doskonale. Niedowład kończyn ani trochę nie wpływał na jakość stosunku, wbrew temu, czego się obawiała. Michaelis doskonale potrafił obrócić każdą jej wadę w zaletę, za nic mając sobie, co mogłaby o nim pomyśleć. On również dał się pomieść przyjemności. Choć z trudem dawał radę panować nad sobą, by nie zrobić jej krzywdy, wrażenia, które odczuwał, były dla niego czymś niemal mistycznym. Zbliżenie z Elizabeth nijak miało się do niezliczonych aktów seksualnych, których doświadczał w ciągu swego niemal nieskończenie długiego życia. Przy nim wszystkie bladły, stawały się zupełnie pozbawione sensu. Czy tak właśnie działała miłość? Czy to ona sprawiała, że seks stawał się czymś więcej niż czynnością, której celem było jedynie zaspokojenie zwierzęcego popędu? Nie wiedział, ale wszystkie znaki jasno sugerowały, że tak właśnie było.

Ta drobna istota, która wiła się w jego objęciach, nieświadomie potrafiła wstrząsnąć całym jego światem. Tak szczera, niewinna i niedoświadczona – gdyby była jedną z demonic, które zwykły zaspokajać go w piekle, wygnałby je po chwili, uznając za bezużyteczne. Jednak ludzka nastolatka, w której oczach odbicie jego twarzy wydawało się lśnić najpiękniejszym blaskiem, jaki przyszło mu widzieć, każdym gestem wzmagała jego podniecenie. Jak zaczarowany ulegał jej dotykowi, odpowiadał na nieudolnie przekazywane sugestie i czerpał z nich niebywałą satysfakcję.

Obserwował, jak w miarę wzrastającego pożądania, Elizabeth stawała się coraz śmielsza. Trwające dotąd w bezruchu nogi zaplotła wokół jego talii, starając się przyciągnąć go do siebie, by być jeszcze bliżej, jakby całą sobą chciała się z nim złączyć, by wspólnie przeżywać każdą z chwil miłosnego uniesienia. Demon spełniał jej prośbę, poruszając się miarowo z coraz większą siłą i szybkością, a kiedy przyspieszony oddech i coraz częstsze jęki nastolatki dały mu znać, że była coraz bliżej spełnienia, ponownie ją pocałował i pozwolił, by jej wyzwolony instynkt przejął kontrolę nad sytuacją, robiąc wszystko, by osiągnęła jak największą przyjemność.

Sam nie zaznał przywileju zaspokojenia się wraz z nią. Nie żałował jednak. To było dla niego zrozumiałe, oczywiste niemal. Gdzieś w głębi duszy miał nadzieję, że uda im się szczytować wspólnie, ale biorąc pod uwagę różnice w doświadczeniu, nie było w tym nic dziwnego. Hrabianka jednak nie chciała go zawieść. Przez chwilę leżała półprzytomna, przytulając głowę Sebastiana do swojej piersi, cicho powtarzając jego imię głosem przepełnionym tak wielką radością, że każdym dźwiękiem zdawała się dzielić nią z kochankiem.

Czuła się doskonale, ale wiedziała też, że nie tak to powinno wyglądać. Nie chciała być samolubna, nie planowała potraktować go jak służącego, który po spełnieniu swojej powinności stawał się zbędny. Pragnęła, by i on mógł doświadczyć tego niesamowitego zjawiska, dla niej wciąż będącego nowym, nie do końca odkrytym i ogromnie ekscytującym. Podniosła się i niezgrabnie klęknęła przed demonem. Zaczerwieniła się jeszcze bardziej, drżącą dłonią sięgając do krocza mężczyzny. Nie wiedziała, jak właściwie powinna zabrać się za to, co planowała zrobić, lecz była pewna, że nie spocznie, dopóki nie obdaruje Michaelisa taką samą przyjemnością, jaką on zgotował jej.

Demon wzdrygnął się zdezorientowany. Nie spodziewał się tego po niej. Dotąd nigdy się tak nie zachowywała, chociażby dlatego, że ich dwa poprzednie stosunki szczęśliwie zakończyły się niemal jak w historiach miłosnych, w których para zawsze szczytowała razem. Nie podejrzewał hrabianki o coś takiego, była zbyt niedoświadczona, zawstydzona i wykończona po niedawnym stosunku, ale w jej oczach widział tę niezwykłą determinację i już wiedział, że nie odpuści.

— Elizabeth, nie musisz tego robić… — powiedział niezbyt przekonywująco, kiedy nastolatka pochyliła się nad jego kroczem.

Poczuł oddech dziewczyny na swoim członku, a z jego ust wydobyło się ciche westchnienie, za które momentalnie skarcił się w myśli, nie chcąc w żaden sposób namawiać szlachcianki do czegoś, na co mogła nie być tak gotowa, jak jej się zdawało. Dziewczyna uniosła głowę i ponownie spojrzała na niego spojrzała. Jej wielkie, błękitne oczy, na dodatek z tak ekscytującej perspektywy, sprawiły, że demon ponownie poruszył się niecierpliwie, nie mogąc ukryć, jak bardzo miał ochotę, by to zrobiła.

— To prawda. Ale chcę — odparła lekko i uśmiechnęła się do Sebastiana, a potem znów pochyliła się nad nim  i delikatnie zaczęła pieścić językiem jego penisa.

Ciało kamerdynera po raz kolejny opanowała narastająca przyjemność. Wzrokiem chłonął klęczącą przed nim nastolatkę i powstrzymywał się przed wpleceniem palców w jej włosy, ale po krótkiej chwili przegrał potyczkę i pozwolił sobie na ten drobny gest. Nieporadne starania Elizabeth po raz kolejny w niezwykły sposób nie tylko go nie irytowały, ale nawet jeszcze bardziej wzmagały przyjemność. Samo uświadomienie sobie sytuacji, w jakiej się znalazł, niezwykle go ekscytowało. W końcu przestał myśleć o  trudnościach, jakie czekają nastolatkę. Pozwolił, by robiła, na co miała ochotę, a sam oparł się na wyciągniętej w tył ręce, przymknął powieki i głaskał hrabiankę po głowie.

Nie było jej łatwo, miał tego świadomość, ale kiedy poczuł, jak gładkie, ciepłe wargi otulają jego członka, lekko poruszył dłonią, dając jej znać, by postarała się zmieścić do ust jak największą część jego męskości. Pełne determinacji starania Lizz oddziaływały na niego z coraz większą mocą, a kiedy nieco przywykła, odnalazła rytm i zaczęła poruszać członkiem demona, nie potrzebował już wiele czasu, by zaznać spełnienia, dochodząc w ustach ukochanej.

Nastolatka wytrzymała tyle, ile musiała, ale zaraz potem odsunęła się od niego nerwowo i spojrzała spanikowana, nie wiedząc, co powinna zrobić. Sebastian sięgnął po chusteczkę, przytulił do siebie dziewczynę i zaczął wycierać jej twarz.

— Spokojnie, możesz wypluć — powiedział, głaszcząc ją po plecach.

Rozbawiła go, ale zachował spokój, nie chcąc wprawiać jej w zażenowanie. I tak dzielnie to zniosła. Znał nie jedną, która po pierwszym razie zwyczajnie krzyczała, wymiotowała i panikowała, nie spodziewając się takich doznań. W książkach i w opowieściach to zawsze wyglądało tak czysto, prosto i idealnie, w rzeczywistości było jednak inaczej, dobrze o tym wiedział, w końcu sam nie raz miał okazję poznać to na własnej skórze. Do wszystkiego trzeba przywyknąć, a niektórych rzeczy nie dawało się polubić. Elizabeth jednak zniosła to naprawdę dobrze, choć i tak jej przerażona mina zwyczajnie go bawiła.

Kiedy szlachcianka znów poczuła się pewniej, dotarło do niej zmęczenie. Mętnym wzrokiem wodziła po twarzy demona, nie mogąc skupić się na konkretnym punkcie. Michaelis próbował z nią rozmawiać, ale ledwie przytomna zwyczajnie nie była w stanie. Pomógł więc dziewczynie położyć się w łóżku, wytarł ją z resztek nasienia i przykrył dokładnie, a potem zniknął w łazience, by doprowadzić się do porządku.