Tom IV, LX

Okej, wygląda na to, że się poprzednio nie zrozumieliśmy, więc wyjaśnię niejasności, bo nie chcę, żebyście mieli błędy obraz sytuacji.

1. Copernicon: Nie było mnie tam, o ich "skarżeniu się" (specjalnie cytuję, żeby nie przeinaczać) usłyszałam od kogoś, kto tam był. Ale ani ten ktoś, ani tym bardziej ja, nie słyszeliśmy, co dokładnie mówiły. Wobec tego, PROSZĘ, nie nazywajcie ich hejterkami bez powodu. Możliwe, że mówiły z sensem, nie wiadomo, ale nie można nazywać ludzi hejterami bezpodstawnie, to niewłaściwie. Wiem, że to Wasz sposób na wspieranie mnie i dziękuję, ale naprawdę nic tu się strasznego nie wydarzyło i nie ma sensu nikogo oskarżać. Moim celem nie było nastawianie Was przeciwko jakimś dwóm dziewczynom, tylko namawianie do wyrażania konstruktywnych, negatywnych opinii na blogu, żebym mogła ewentualnie poprawić coś w opowiadaniu. Nie chciałabym, żebyście z tego powodu reagowali nadmiernie emocjonalnie. 

Jeśli macie wśród znajomych ludzi, którzy znają Róże i im się nie podoba, proszę, ich też nie nazywajcie bez potrzeby hejterami. Każdy ma prawo do swojego zdania, o ile jest ono poparte argumentami, najpierw trzeba ich wysłuchać potem oceniać. 

2. Seksy: To nie tak, że ja szykanuję ludzi, którzy się nimi jarają. Jak wspomniała jedna z komentatorek: seks jest taką samą częścią życia, jak każda inna. Jedyne, co mi się nie podoba, to ludzie, którzy na co dzień olewają bloga, a kiedy widzą grafikę z półnagimi postaciami to lecą na blogusia z nadzieją, że wreszcie coś, co im się spodoba. Bo albo się lubi historię całą, albo się jej nie lubi. Gdybyście szaleli tak na punkcie samego jedzenia, też by mnie to smuciło. Co nie znaczy, że z tego powodu też ktoś ma kogoś przezywać hejterem. Nie. Mój absmak do seksu argumentuję tym, że jestem aseksualna i mnie on nie jara, a nawet brzydzi czasami. Dlatego w moich wypowiedziach na ten temat można wyczuć niechęć. No cóż, nie poradzę, tak mam. Ale to nie powód, żeby kogoś obrażać i nie zrobiłam tego (no, przynajmniej świadomie xD). Jeśli jednak ktoś się poczuł dotknięty, to przepraszam. 

Mam nadzieję, że to rozwiało już wszelkie wątpliwości. Naprawdę nie sądziłam, że poprzednia przedmowa będzie brzmiała jak jakiś atak na kogoś xD. Kurczę, przez to ta jest strasznie długa, no ale czasem trzeba. Bo ja jestem złym, wstrętnym, okropnym i złośliwym człowiekiem, ale nie zwykłam krytykować ludzi bez powodu. A to, że czasem powodu nie widać, no to już jest życie. Nie każdy wszystko zrozumie, a całego świata zbawić się nie da. Zresztą mnie też by się zbawienie przydało, tylko nikomu nie spieszno mnie zbawiać xD. 

PS Dla wszystkich fanów pikantnych scen: Pisałam o tym w komciach, więc i tu by wypadało, żeby nikt się nie czuł poszkodowany. Ich liczba się zwiększa, i jak zapewne wiecie, nie bez powodu. To Róża, tu wszystko ma jakiś cel (przynajmniej stara się udawać, że tak jest xD). Więc takich scen będzie jeszcze trochę, a potem jeszcze trochej xD. Nie wiem, jak ja to wszystko napiszę, ale mam wizję, którą zamierzam spełnić. Tak więc widzicie, że nie dyskryminuję fanów seksu, bardziej cierpi mój komfort psychiczny xD.

Dobra, starczy gadania. Mam nadzieję, że wszystko jest jasne. 

A teraz zapraszam na kolejny rozdział.

Miłego! :*

=============================

Odkrycie, którego dokonała Enepsignos, zmusiło ją do tego, by na nowo przemyślała sobie całą sytuację. Nie było to łatwe, buzujące emocje wciąż przeszkadzały jej w skupieniu się na tym, co naprawdę istotne: na prawdzie. W końcu jednak doszła do wniosku, że kochała Kruka. Nie mogła nawet udawać, że było inaczej. Tak samo nie było sensu wmawiać sobie, że nie zrobi dla niego wszystkiego. Chociaż od stuleci nie czuła się bardziej poniżona, to jednak nawet ta zdrada nie przyćmiewała całego szczęścia, jakie spłynęło na nią dzięki ukochanemu. Nie kochał jej tak, jakby tego chciała, ale powiedział, że ją kocha, a przecież on nie kłamie… Z reguły. Właściwie nie była już pewna, czy może w to wierzyć. Dotąd nigdy jej nie oszukał, a gdy to zrobił, przyznał się, ale czy to coś zmieniało? A jeśli kłamał cały czas, a każdy kolejny wymysł tylko czekał na odpowiedni moment, by ujrzeć światło dzienne?

— Nie mogę tak myśleć — powtarzała sobie za każdym razem, wiedząc, że to znów emocje biorą nad nią górę.

W ostateczności zdecydowała, że będzie żyła jak dotąd. Sprawowała władzę, wypełniała swoje obowiązki i uśpiła w sercu uczucia, bo przecież doskonale potrafiła to robić przez Rzeczywistości, a kiedy Kruk wróci do piekła, przeprowadzi z nim poważną rozmowę i podejmie ostateczną decyzję.

Wymyślenie planu działania na najbliższy czas przyniosło kobiecie ukojenie. Uspokoiła się, przestała wrzeszczeć na wszystkich wokół, nie niszczyła murów swoich komnat i nawet stała się doskonałą przewodzącą obrad, których z racji zbliżającej się wojny było ostatnimi czasy coraz więcej. Demony miały mnóstwo spraw do uzgodnienia między sobą, a jakby tego było mało, trzeba było porozumiewać się z dwiema pozostałymi nacjami. Tego Enepsignos wcale nie chciała robić, ale nie miała wyjścia. Poprosiła tylko Lokiego i Anasiego, by towarzyszyli jej na spotkaniu z aniołami. Dowódca wojsk, jako jej dobry przyjaciel, potrafił w odpowiedniej chwili doprowadzić demonicę do porządku, za to informator doskonale znał się na tego typu sprawach i potrafił bezbłędnie odczytywać subtelne sygnały pozawerbalne. Królowa uznała tę umiejętność za niezwykle przydatną, nie ufałam gołębiom. Czuła, że mogą zdradzić w każdej chwili, byle tylko upewnić się, że po zakończeniu wojny piekielny tron trafi w ich obrzydliwe, śnieżnobiałe łapska.

Spotkanie miało odbyć się na neutralnym gruncie, za który uznano opuszczony, przestronny budynek na wyspie Lundy u wybrzeży Wielkiej Brytanii. Ustalono również datę według kalendarza ludzkiego świata. Przedstawiciele władz piekła i nieba mieli spotkać się tam, by uzgodnić militarne szczegóły. Ze strony aniołów na miejsce udał się obecny władca – Gabriel, Rafael oraz Michał, znany wśród ludzi pod imieniem Arthur, który miał przejąć piekielny tron, kiedy wojna dobiegnie końca.

Chociaż naradę zaaranżowano na terenie, który nie podlegał bezpośrednio do żadnej nacji, mimo obopólnej zgody na nieprzyprowadzanie ze sobą obstawy, zarówno wysłannicy piekła jak, jak i posłańcy niebiescy, w tajemnicy przed tymczasowymi sprzymierzeńcami wysłali kilka jednostek oddziałów specjalnych, by trzymały rękę na pulsie. Żadna ze stron nie ufała drugiej na tyle, by bez obaw o własne życie udać się w odosobnione miejsce bezbronnie. Brak wiary w towarzyszy broni był jednym z problemów, które zamierzano rozwiązać podczas obrad, jednak do ostatniej chwili nie było wiadomo, jak ma to nastąpić. Żadna z nacji nie zamierzała się poddać ani wyjść z inicjatywą w obawie o zdradę z drugiej strony.

Anioły zjawiły się na miejscu jako pierwsze. W mgnieniu oka wysprzątały pokryte brudem wnętrze budynku i przystosowały najprzestronniejsze z pomieszczeń na potrzeby spotkania. Wnętrze sali wypełniły błękity, biele i złota. Po środku stanął ciężki, marmurowy stół grawerowany z jednej strony anielskim pismem pokrytym szczerym złotem, z drugiej zaś znienawidzonym przez gołębie xerfickim zasnutym skruszonym granatem. Po każdej ze stron ustawiono po trzy siedzenia dla delegacji każdej z nacji. Jasne ściany przyozdobiły malowidła dokumentujące najcięższe bitwy stoczone przez obie strony. Zakute w złotych i granatowych ramach dumnie podkreślały siłę, spryt i determinację obu rodów. Na dwóch węższych ścianach pomieszczenia zawisły sylwetki obecnych władców piekła i nieba. Z anielskiego portretu Gabriela kiełkowała złota winorośl, która piekła się po ścianach i sufitach, łącząc się i przechodząc w połowie pomieszczenia w czarny, piekielnym bluszcz zdobiony maleńkimi, nierozwiniętymi różyczkami. Zajmował drugą połowę ścian, wijąc się po nich zwycięsko i okazując swą pychę póki nie trafiał do samego portretu Kruka ujarzmiany władzą jego silnych rąk. Na suficie, na samym środku pomieszczenia dokładnie nad stołem obrad, znajdowała się oszklona kopuła ozdobiona zaprojektowanym przez anielskich i piekielnych artystów witrażem nawiązującym do zbliżającej się potyczki. Całość pomieszczenia wypełniała aura powagi, a z przymocowanych do ścian anielskich trąb i demonich rogów płynęły delikatne dźwięki nastrojowej ludzkiej muzyki klasycznej.

Po skończeniu przygotowań gołębie rozsiadły się na siedziskach, uprzednio rozkazując jednostce specjalnej, by doniosła na stół białe wino. O napoje demonów nie zamierzały dbać, nie chcąc brukać swych czystych rąk ludzką krwią.

Enepsignos wraz z towarzyszami przybyła na miejsce na pięć minut przed ustaloną godziną. Wydała dyspozycję grupie żołnierzy i wraz z Lokim i Anasim udała się do wnętrza budynku. Już od samego progu uderzyła ją anielska aura panosząca się beztrosko bo wnętrzach opuszczonej posiadłości. Jej źródło było nader wyczuwalne z jednego z pomieszczeń nieopodal wejścia – tam właśnie poszła delegacja dzieci ciemności.

— Śmierdzi czystością — prychnęła królowa, z obrzydzeniem wycierając łokieć, którym otarła jedną z cienkich, błękitnych zasłonek rozwieszonych w otwartych drzwiach do sali obrad.

Kiedy demony weszły do środka, Gabriel i jego towarzysze podnieśli się z siedzeń, witając ich wyzutymi z emocji spojrzeniami. Mieli na sobie śnieżnobiałe szaty wyszywane nićmi pokrytymi cienką warstewką szczerego złota. Ubrania krojem przypominały antyczne, rzymskie odzienie, zaś głowy każdego z aniołów zdobiły delikatne wieńce laurowe. Złoty należał do władcy, a dwa srebrne do jego najbliższych doradców. Anioły ukłoniły się lekko przed gośćmi, po czym Gabriel powitał ich ze wszelkimi należytymi honorami:

— Władca krainy niebieskiej w imieniu Niebios z radością pragnie powitać żonę Piekielnego Króla wraz z jej świtą, wyrażając szczerą chęć podjęcia współpracy w imię dobra Rzeczywistości zapoczątkowanej przez naszego Pana, Stwórcę Wszystkich Światów.

                Archanioł powiódł wzrokiem po trójce demonów i przygryzł język, by nie wymsknęła mu się żadna z nieodpowiednich uwag. Stroje dzieci ciemności napawały go obrzydzeniem. Sama królowa przyszła na spotkanie odziana w prześwitujący, błękitny materiał pokryty delikatnymi implikacjami xerfickich praw piekielnych. Pod materiałem miała zaledwie dwa cienkie paski granatowej satyny powleczone koronką, które ledwie ukrywały intymne sfery jej ciała. Gorszącego wyglądu dopełniały ekstrawaganckie, wysokie do połowy uda szpilki na wysokim, stylizowanym we włócznię obcasie. Anasi, dobrze znany narodowi anielskiemu, ubrany był w ciemną szatę pokrytą pajęczyną swych wiernych informatorów, których kilkoro snuło się pomiędzy mlecznymi włóknami. Biegały po jego ciele, chowały się w rękawy, za kołnierz i w każdą inną szczelinę, w którą tylko dawały radę się wepchnąć. Jego strój, w połączeniu z niechętnym i nieco znudzonym spojrzeniem, wywoływał z Gabrielu obrzydzenie i był niemal pewien, że jego towarzysze czuli się tak samo. Jedynie dowódca piekielnych zastępów – Loki – przywdział strój odpowiedni do okazji. Odświętna, płytowa zbroja utwardzana onyksową powłoką dumnie lśniła w blasku setek świec rozjaśniających pomieszczenie. Jasne włosy spiął z tyłu głowy spinką z motywem piekielnego bluszczu, a jego pierś oplatała purpurowa wstęga – znak, z jakim piekielni wojskowi zawsze występowali w sojuszniczych delegacjach.

— Królowa Krainy Ciemności w imieniu Piekła pragnie z radością powitać anielskiego władcę wraz z jego wiernymi towarzyszami, wyrażając szczerą chęć podjęcia współpracy w imię utrzymania ładu Rzeczywistości dzierżonego w dłoniach jej męża, Piekielnego Władcy Dzieci Ciemności — odpowiedziała niechętnie Enepsignos.

Po wymianie konwenansów przedstawiciele obu nacji usiedli przy stole. Na prychnięcie królowej Loki stworzył po ich stronie blatu trzy kielichy z czarnego, wpół transparentnego szkła i dzban doskonałej krwi sprowadzonej ze spiżarni specjalnie na polecenie błękitnej demonicy. Gdy naczynia wypełniły się trunkiem i jego zapach dotarł do nozdrzy Gabriela, skrzywił się wściekle i zacisnął dłoń na podłokietniku siedzenia. Nie mógł znieść widoku demonów raczących się bez skrępowania życiodajną cieczą człowieczego rodu, jednak musiał powstrzymać swe uprzedzenia w trosce o dobro świata. Niebezpieczeństwo grożące Rzeczywistości było zdecydowanie gorsze niż ten plugawy, demoniczny rytuał.

— Król nie mógł przywlec tu swojego poddańczego tyłka? — zapytał kpiąco Michał, mierząc wzrokiem sączącą krew Enepsi.

Oczy kobiety błysnęły wściekle soczystą czerwienią. Zacisnęła dłoń na kielichu, a ten pękł w jej dłoni, brudząc stół i zalewając zdobione litery.

— Pani, spokojnie — szepnął Loki. — Proszę nie dać się sprowokować.

Machnął ręką, czyszcząc blat, stworzył Enepsignos kolejny kielich i napełnił go krwią. Błękitna demonica dotknęła palcem grawerowanych liter. Przez chwilę wpatrywała się w nie zawzięcie, starając się okiełznać wściekłość.

— Skoro porywacie się na pisanie w naszym języku, nie uważasz, że nie wypada popełniać błędów, Biały Panie? — zapytała złośliwie, zerkając w oczy Gabriela.

Archanioł przeczesał jasne włosy palcami, mruknął kilka razy, a potem uśmiechnął się bezradnie, skupiając spojrzenie dwojga jasnobłękitnych oczu na twarzy królowej. W przeciwieństwie do dumnego Michała, był w stanie opanować złość i subiektywizm, choć nie ukrywał, że w sytuacji, w jakiej się znalazł, było to dużo trudniejsze niż zazwyczaj. Z natury był pogodny i rozsądny, a tron zyskał dzięki niezwykle mądrym decyzjom, które w czasach bezprawia po śmierci całej elity pomogły niebu wrócić do świetności. Miał więc za sobą mnóstwo różnorakich doświadczeń, wiedział nie jedno o prowokowaniu i jego unikaniu. Był skupiony na celu, który musieli osiągnąć, wzajemne nieprzyjemne uwagi na pewno nie pomagały w jego osiągnięciu, dlatego chciał je ukrócić.

— Michale, jeszcze jedno słowo, a będę zmuszony cię wyprosić — upomniał brata, uśmiechając się niewinnie, a potem wyciągnął ukryty w rękawie szaty sztylet i przebił nim śródręcze archanioła pomiędzy drugą i trzecią kością, z premedytacją przecinając mięśnie międzykostne.

Michał nie wydał z siebie nawet krótkiego jęku, chociaż ból spowodowany przez anielskie ostrze przeszył całe jego ciało.

— Wybacz, Pani, natychmiast poprawię błąd, jeśli tylko mi go wskażesz. Sam zająłem się grawerowaniem, niestety nigdy nie byłem specjalistą od xerfickiego. Przepraszam — wyjaśnił władca i podniósł się z miejsca.

Poszedł na drugi kraniec stołu i dokładnie przyjrzał się napisowi, próbując odnaleźć błąd, jednak wydawało mu się, że wszystko było zapisane poprawnie. Enepsignos zerknęła na niego urażona, a potem powoli przesunęła paznokieć po blacie, zatrzymując go w miejscu niewłaściwie zapisanego znaku. Powiodła po rowkach opuszką, rozmijając się z ich wzorem tam, gdzie występował błąd. Gabriel przyłożył dłoń do napisu i wypchnął w stronę blatu wiązkę jasnego światła. Po chwili odsunął rękę i zapytał:

— Czy teraz dobrze?

— Może być. Twoja kaligrafia pozostawia wiele do życzenia — westchnęła królowa.

Archanioł wrócił na swoje miejsce i raz jeszcze rzucił groźne spojrzenie nieposłusznemu bratu. Gdyby nie miał zostać nowym królem piekła, nie zabrałby go na to spotkanie. Wiedział, że jego obecność przy tak delikatnych obradach może być kłopotliwa. W przeciwieństwie do Rafaela, Michał nie potrafił się opanować. Jego starszy brat zawsze był spokojny i stosowany. Kruczoczarne włosy i ciemne oczy koloru płynnej czekolady zawsze szły w parze z powagą i brakiem porywczości księcia. Był małomówny, zdawał się niezainteresowany sprawami swego narodu, lecz pod pozorami wycofanego samotnika ukrywał się w nim wielki duch patriotyzmu. Zawsze bronił królestwa ze wszystkich sił i był gotowy za nie umrzeć, na co dzień za to stronił od zbędnych spotkań towarzyskich, poświęcając się samorozwojowi.

— Zacznijmy więc — poprosił Gabriel, zasiadłszy na krześle.

Demony i anioły kolejno przedstawiły swój punkt widzenia i pomysł na przeprowadzenie bitwy, jednak ich wizje diametralnie się od siebie różniły. Każda ze stron chciała przejąć dominującą pozycję, drugą traktując jedynie jako pomoc. Pod tym względem nie miał znaczenia rozsądek, przeważała chęć pokazania się z jak najlepszej strony. Demony były przekonane o swojej wyższości, argumentując ją brakiem oporów przed zabijaniem swoich czy niewinnych, którzy przypadkiem znaleźliby się na polu  bitwy. Anioły zaś próbowały przeciągnąć szalę zwycięstwa na swoją stronę, mówiąc o Pańskiej Łasce, z którą dzieci ciemności nie mogły się mierzyć. Ich siła rosła współmiernie do odnoszonych ran, by w momencie śmierci wybuchać wraz z ciałem, broniąc pozostałych. Wprawdzie do korzystania z Łaski trzeba było przejść specjalne szkolenie, ale kiedy tylko gołębie dowiedziały się o wojnie, zaczęły organizować kursy mające na celu obudzenie tej zdolności w jak największej liczbie żołnierzy.

Nie potrafili dojść do porozumienia. Jako że ich atuty dotyczyły zupełnie innych elementów walki, nie dało się na ich podstawie określić obiektywnie lepszej nacji, która miałaby sprawować tymczasową władzę nad drugą. Michał przebąkiwał, że to anioły powinny dowodzić, bo po wygranej piekło i tak miało stać się ich własnością, ale Gabriel ponownie ugodził go sztyletem ku uciesze Enepsignos. Jego stwierdzenie zaskoczyło jednak Lokiego, który dotąd nie wiedział nic o tej części umowy. Chciał dowiedzieć się czegoś więcej, lecz w ferworze emocji nie miał nawet chwili, by o to zapytać.

Sytuacja uspokoiła się dopiero kilka godzin później, za sprawą głośnego huku na wyższej kondygnacji budynku, który momentalnie przerwał potok wściekłych, pełnych zawiści i nacjonalizmu słów. Wzrok wszystkich zwrócił się w górę, skąd przez witraż padał smukły cień czyjejś sylwetki.

— Mieliście przyjść sami! Gabrielu, sam widzisz, im nie można ufać! — wydarł się Michał, nerwowo zrywając się z siedzenia.

— Proszę wybaczyć, ale to samo możemy powiedzieć o was — wtrącił Loki. — Wokół budynku wyczułem obecność dziesiątki aniołów. Wygląda na to, że nie można ufać ani wam, ani nam.

— Sprawdzę to — bąknął obojętnie Rafael.

Gabriel skinął głową, a wtedy jego brat wstał i wbił się w powietrze, lecąc w stronę dachu. Wyciągnął umocowany do pasa miecz i rozbiwszy witraż, wyleciał przez dziurę w szkle. Na dachu, tuż za granicą szklanego dzieła sztuki, ujrzał odzianego w obcisłe czarne spodnie i luźną szatę rozpostartą na piersi demona. Dokładnie króla demonów. Kruk patrzył na niego rozbawiony, obracając w dłoni czerwony kawałek szkła.

— Trochę szkoda, był całkiem ładny — westchnął zawiedziony.

Rzucił w Rafaela szkiełkiem, a ten odbił je płaską stroną miecza. Następnie schował go z powrotem do pochwy i pokłonił się lekko przed ciemnoskórą postacią.

— Dobrze, że postanowiłeś do nas dołączyć, te obrady to jakiś żart — stwierdził, podniósłszy głowę.

— Przysłuchiwałem się od kilku minut. Musisz wybaczyć mojej żonie, ma gorący temperament — zaśmiał się piekielny władca.

Wraz z archaniołem wleciał do wnętrza budynku. Stanął na stole i butem na wysokim obcasie przesunął stos map porozrzucanych niedbale po blacie. Wszystkie były pokreślone i pozapisywane jednymi z dwóch najstarszych języków świata. Czytając krótkie notatki, Kruk nie szczędził sobie złośliwego chichotu. Potem rozejrzał się po wnętrzu. Z uznaniem kiwał głową, widząc kunsztownie wykonane, tematyczne dekoracje. Było w nich widać rękę Rafaela, zawsze potrafił odnaleźć odpowiednią harmonię pomiędzy ciemnością i światłem, tworząc doskonale komponujące się dzieła wszelakiej sztuki, w których ludzie doszukiwaliby się zapewne jakiegoś nazbyt głębokiego przesłania.

— Dobrze tu wyszedłem, dziękuję — skomplementował król, zerkając na swój portret.

Machnął ręką i do czerwonych różyczek zdobiących bluszcz dodał jeszcze kilkadziesiąt fioletowych, na cześć swojej pani, która, chociaż nieobecna, miała odegrać w tej wojnie istotną rolę, jednak o tym wiedzieli nieliczni.

— Długo zamierzasz tam stać? — burknął Michał, krzywiąc się na widok zadowolenia malującego się na ustach demona.

— Ach, tak, wybacz, Arthurze — odparł kpiąco i z gracją zeskoczył ze stołu, lądując za siedziskiem żony.

— Dobrze się spisałaś. Pozwól, że teraz ja się tym zajmę — szepnął Enepsignos.