Tom IV, LXII

Ej, ostatnio wyświetlenia spadają. W sensie wyświetlenia całego bloga, bo te notek mniej więcej trzymają poziom. I zastanawiam się, o co chodzi. W sumie to tak, jak gadam ze znajomymi z różnych gałęzi blogosfery, to mają u siebie to samo, ale jestem ciekawa, czym to jest uwarunkowane. Czyżby czytało mnie tak wielu znudzonych życiem studentów? xDDDD

Ej, jeśli są tu jacyś studenci, dajcie o sobie znać. Jestem ciekawa, czy jesteście!

I w sumie to chyba tyle na dzisiaj. Zbliżamy się powoli do pewnej istotnej sceny (z kilku powodów!).

Także życzę miłej lektury i dawajcie znać, co tam myślicie o rozdziale^^.

Miłego! :*

========================

Elizabeth odwzajemniła uśmiech Sebastiana. Nie miała mu za złe tego, co robił. Domyślała się, że w jakiś sposób będzie próbował przywrócić ją do normy. Już miesiąc tego zauważyła, że sukienki przestały na niej tak straszliwie wisieć. Nie wspomniała o tym, bo na samym początku miała ochotę skarcić za to służącego. Dopiero po kilku godzinach oswajania się z sytuacją doszła do wniosku, że to dobrze i powinna być wdzięczna. Wyglądało na to, że zaczęła dojrzewać. Jej dziecięca strona natury stawała się powoli tą kobiecą i coraz częściej zgadzała się z poważną osobowością, która była nie mniej dumna ze swojej młodszej siostry, co demon ze swej pani.

— Gruba sukienka. Jest dziś aż tak zimno?

— Sama panienka mówiła, że jej chłodno. Drżała panienka, dlatego właśnie założy panienka tę sukienkę, żebym nie musiał się martwić, że się panienka przeziębi.

— Powiedziałeś „panienka” cztery raz w dwóch krótkich zdaniach. Próbujesz pobić rekord? — zapytała rozbawiona nastolatka.

Ostatnio coraz bardziej zwracała na to uwagę. Odzyskała zaufanie do Sebastiana, miała wrażenie, że ich relacje naprawdę wróciły do normy. Pamiętała, że zawsze, gdy nagminnie zwracał się do niej per: panienka, oznaczało to, że jest zły, coś go trapi albo z jakiegoś innego powodu próbował wytworzyć pomiędzy nimi dystans. Gdyby to zależało od niej, właściwie nie miałaby nic przeciwko, gdyby – podobnie jak reszta służby – mówił do niej po imieniu.

— Byłem ciekaw, czy zauważysz — odpowiedział, uśmiechając się złośliwie. — Martwi cię to, panienko?

— Nie. Irytuje, ale nie martwi. Prędzej to ciebie coś martwi, ale nawet gdyby to była prawda, to i tak byś mi teraz nie powiedział, mam rację?

— W rzeczy samej. Rolą kamerdynera jest dbanie o spokój ducha jego pani. Zmącę go dopiero, gdy będzie to niezbędne, do tego czasu nie musi się panienka o nic martwić — wyjaśnił uroczystym tonem, klękając przed dziewczyną.

Wyciągnął ręce w jej stronę, przeprosił i zaczął zdejmować z niej koszulę nocną. Hrabianka nie protestowała. Walczyła ze sowimi odruchami – ze wstydem, który narodził się w nie na przestrzeni kilku ostatnich miesięcy i wydawał się niesamowicie nienaturalny. Nie chciała, by coś tak głupiego, jak dojrzewanie, wpływało na jej relację ze służącym. Mogli osłaniać się konwenansami, ale zawsze byli ze sobą blisko. On ją kochał, ona kochała jego… Wprawdzie wciąż z jakiegoś powodu nie byli razem, nie do końca rozumiejąc właściwie czemu, ale nic nie mogło kłócić się ze stwierdzeniem, że więź, która pomiędzy nimi odżywała, niezwykle szybko przybierała na sile.

Demon rozebrał szlachciankę, a potem sięgnął po sukienkę. Chciał zacząć ją zakładać, ale zawahał się, patrząc w oczy dziewczyny. Lizz posłała mu wyzywające spojrzenie, na które zareagował złączeniem ich warg. Po chwili odsunął się i ponownie wbił spojrzenie w jej twarz, próbując wyczytać z niej emocje nastolatki.

— Nie, nie jest mi głupio, demonie. Ale jest mi zimno — stwierdziła pewnie, ponaglając go machnięciem ręki.

Była z siebie dumna. Powstrzymywanie wstydu wychodziło jej coraz lepiej, za to dziwnego, tlącego się w żołądku wiercenia – już nie. Domyślała się, czym było to uczucie, lecz w dalszym ciągu nie chciała mu ulec. Jeszcze nie. Musiała zrobić kilka rzeczy, nim będzie gotować dać Sebastianowi szansę. Jeżeli miała zaryzykować i ponownie wyznać mu uczucia, potrzebowała pewności, że w razie, gdyby ponownie ktoś próbował jej go zabrać, będzie w stanie się przeciwstawiać. Może nie skutecznie, ale nawet nieudana próba byłaby lepsza niż całkowita bierność.

— Sebastian! — krzyknęła nagle wzburzona dziewczyna.

Kamerdyner zadarł głowę i spojrzał na nią zaskoczony. Nie rozumiał, co nagle aż tak ją zdenerwowało. Zorientował się dopiero po chwili, zerkając na trzymany w dłoni but.

— Proszę wybaczyć, panienko, przyzwyczajenie — zaśmiał się pod nosem.

Wstał i odstawił wybrane przez siebie buty, idealnie pasujące do kreacji, i zastąpił je innymi – ulubionymi Elizabeth, z którymi ostatnio się nie rozstawała. Założył je, a potem podszedł do wezgłowia łóżka i sięgnął po kule.

— Elizabeth — zaczął poważnie. — Ostrożnie.

— Mhm — mruknęła, niecierpliwie wyciągając przedmioty z jego rąk.

Nieświadomie wypowiedział jej imię, okazując prawdziwe zmartwienie i chociaż irytowało ją, że w dalszym ciągu nie ufał w to, że da sobie radę, troska w jego głosie niezawodnie uciszała głosik podpowiadający, by na niego nakrzyczała.

Wsunęła kule pod pachy, zaparła je na miękkim dywanie i przeniosła ciężar ciała, powoli wstając z materaca. Podniosła się chwiejnie na stojących nienaturalnie koślawo, drżących nogach i uśmiechnęła się tak radośnie, jakby nagle otrzymała od losu najcudowniejszy prezent.

— Udało się! — krzyknęła podekscytowana i natychmiast straciła równowagę, wpadając w ramiona czujnego Michaelisa.

— Gratuluję, panienko.

— A idź się smażyć w piekle, demonie! — warknęła i odepchnęła go od siebie, ponownie stając na nogi.

Sebastian zamierzał ukrócić jej poczynania, odebrać kule i posadzić dziewczynę w wózku, ale determinacja, z jaką niestabilnie poruszała się naprzód, rozmiękczyła jego serce, nie pozwalając ingerować w to, co robiła. Szedł jedynie tuż obok niej, z każdym krokiem napełniając się coraz większą dumą i radością. Podpórki powoli przesuwały się na przód, a w ślad za nimi niepewnie i flegmatycznie poruszały się nogi. Lizz starała się stawiać coraz większe kroki, wysoko podnosząc kolana, by przypadkiem nie zahaczyć palcami o dywan i nie przewrócić się podobnie jak poprzedniego dnia. Skupiona przygryzała dolną wargę i wpatrując się w cel swojej podróży – drzwi – powoli brnęła na przód.

Michaelis asekuracyjnie wyciągnął ręce, by w razie czego złapać szlachciankę, nim przewracając się, zbytnio obciąży nogę, nadwyrężając ją. Tym razem jednak niepotrzebnie. Elizabeth dotarła do drzwi i zdyszana oparła się ramieniem o drewnianą, zdobioną framugę.

— Udało się! — powtórzyła słowa sprzed chwili, tym razem pamiętając, by oddając się szczęściu, nie zapomnieć o równowadze.

— Gratuluję, panienko. Tym razem szczerze. Ale już wystarczy. Pamiętaj o treningu.

— Tak, tak, wiem! Dziś zrobię to, co ci zapowiedziałam! Dam radę, zobaczysz! Dziś jest dobry dzień, czuję to! — ekscytowała się nastolatka.

Bez przebąkiwania pozwoliła Sebastianowi wziąć się na ręce, posadzić w wózku i zawieść do salonu, gdzie towarzyszyła Tomoko przy śniadaniu. Wypiła z nią herbatę, porozmawiały przez dwa kwadranse, a potem Lizz udała się na trening, a księżniczka do pokoju, w którym hrabianka zaaranżowała dla niej gabinet, by mogła pracować w spokoju, mając własne miejsce, gdzie nie musiała martwić się o porządek.

Przez ostatnie miesiące Elizabeth przeszła długą drogę. Kiedy zaczynała rehabilitację, nie wiedziała, czy kiedykolwiek będzie jeszcze w stanie chodzić. Teraz, po ponad trzech miesiącach ciężkiej pracy, z wielkim trudem była mogła samodzielnie poruszać się o kulach, jednak to wciąż nie był poziom sprawności, który pragnęła osiągnąć. Jej celem był całkowity powrót do zdrowia, w czym na każdym kroku wspierał ją Sebastian. Tego dnia jednak od samego rana wydawał się nieco dziwny. W jego złośliwościach brakowało pikanterii, w oczach błysku, a kiedy był pewien, że hrabianka go nie obserwuje, porzucał uśmiech, odkrywając swe prawdziwe myśli uwidaczniające się na twarzy w postaci strapionego oblicza.

— Sebastian! — krzyknęła nastolatka, uderzając demona w głowę.

Od kilkunastu sekund trwał w bezruchu, wpatrując się w jej stopę.

— Panienko?

— Chcę to zrobić! Pozwól mi spróbować — rozkazała, z zacięciem zerkając w oczy służącego.

Michaelis westchnął ciężko. Uważał, że wciąż było zdecydowanie zbyt wcześnie, by mogła to zrobić, ale polecenie jej pani było absolutne. Nie mógł się sprzeciwiać tak długo, jak jej życiu nie groziło niebezpieczeństwo, a w owej sytuacji mogła jedynie nabić sobie kilka siniaków, gdyby oczywiście do tego dopuścił.

— Tak jest.

Kamerdyner wstał i odsunął się o kilka metrów od nastolatki. Wyciągnął ręce w jej stronę i skinął głową na znak, że może zacząć. Wątłe nogi stanęły niepewnie na podłodze, przez chwilę poprawiając swoje ułożenie, dopóki ich właścicielka nie uznała, że jest idealnie. W miarę, jak spoczywał na nich coraz większy ciężar, zaczynały drżeć, sprawiając wrażenie, jakby za chwilę miały się zwyczajnie rozsypać. Elizabeth jednak nie przyjmowała tego do wiadomości. Wsparta na materacu powoli wstała, a kiedy jej się to udało, wyciągnęła dłoń w stronę kamerdynera.

— Uda mi się. To tylko trzy jardy…

— Pięć jardów, panienko. Proszę nie mówić, to utrudnia skupienie — pouczył ją Sebastian.

Szlachcianka prychnęła pod nosem i zacisnęła zęby. Bez kuli chodzenie wydawało się niemal nieosiągalne, ale jeszcze niedawno myślała w taki sam sposób o staniu. Poczyniła ogromny postęp, wierzyła w siebie, nawet jeśli wszystkim innym wydawałoby się to zwyczajnie głupie. Nawet demon nie wierzył, że zdoła pokonać ten dzielący ich pręt, ale jego wątpliwości jedynie dodawały jej siły. Jeśli mi się uda, wyznam mu swoje uczucia. Zaproponuję mu związek! Może nawet…

— Cholera jasna! — wrzasnęła nastolatka, wpadając w ramiona służącego. — To z zamyślenia, z zamyślenia! Jeszcze raz, Sebastian! Jeszcze raz!

— Nie.

— Słucham?!

— Nie, panienko — powtórzył stanowczo kamerdyner. — Sama widzisz, że jeszcze zbyt wcześnie. Kolejne próby mogą jedynie niepotrzebnie cię nadwyrężyć, co sprawi, że jeszcze trudniej będzie ci wrócić do zdrowia. Dlatego właśnie jestem zmuszony odmówić.

— Ale to był rozkaz… — jęknęła płaczliwie.

Gdyby tylko wiedział, jaką nagrodę dla nich przewidziała po osiągnięciu sukcesu, na pewno spojrzałby na całą sytuację nieco inaczej, ale Lizz nie zamierzała zdradzić mu swojej motywacji. Za bardzo się krępowała.

— Przepraszam, ale nie zmienię zdania. To dla panienki dobra.

Demon nie dawał za wygraną. Niezależnie od tego, jak dziewczyna próbowała go podejść, za każdym razem powtarzał tylko, że nie może się zgodzić. Trzymał nastolatkę w ramionach, na tyle mocno, by nie mogła się wyswobodzić, i czekał, aż wreszcie odpuści. Oboje byli uparci, dlatego trwali w uścisku kilka minut, nim w końcu dziewczyna zrezygnowała.

Wiedziała, że kiedy Sebastian się uprze, nic nie zmusi go do zmiany zdania, a przynajmniej nic, co była w stanie mu w obecnej chwili zaoferować. Gdyby podzieliła się z nim tymi myślami, które ostatnio tłumiła, ograniczając nawet prowokacje do działania na tle romantycznym, prawdopodobnie zdołałaby go przekonać. Ale próba pokonania pięciu jardów bez żadnej pomocy nie była warta odarcia się z resztek tajemnicy zapewniających chociaż minimalny komfort psychiczny młodej Roseblack.

Do końca ćwiczeń nie wracali już do nieudanej próby. Skupili się na sprawach bieżących, w których dziewczyna z każdym dniem robiła coraz większe postępy. Ilekroć jednak ich spojrzenia się spotykały, Lizz czuła dziwny niepokój płynący prosto z serca demona. Mówił, żeby się nie przejmowała, ale nie mogła tak po prostu tego zignorować. Jego zmartwienie było zbyt wyraziste, by mogła udawać, że go nie dostrzega.

— Sebastian, musisz mi powiedzieć, o co chodzi — powiedziała, kiedy kończąc ćwiczenia, ponownie usiadła na stole, by demon rozmasował jej nogi.

— Panienko, mówiłem przecież, że nie ma się czym przejmować. Jeśli przyjdzie taka potrzeba…

— To przestań się tak otwarcie martwić. Nie mogę ignorować problemu, bo cały czas widzę, jak się tym przejmujesz. Jakbyś co najmniej dowiedział się, że umrę przed czasem i nie pożresz mojej duszy! — krzyknęła zdenerwowana.

— Proszę wybaczyć, to się już więcej nie powtórzy.

Michaelis nie dał za wygraną. Przez moment nawet chciał powiedzieć nastolatce, co zaprzątało jego myśli jeszcze od poprzedniego wieczoru, ale po jej nieudanej próbie swobodnego przemieszczenia się, uznał, że jest zdecydowanie zbyt wcześnie, by przekazywać jej takie wieści. Wiedział doskonale, że przez jakiś czas sam zdoła zająć się problemem. Nie dość, że był przecież piekielnie dobrym służącym, to w okolicy Londynu wciąż w każdej mniejszej wsi stacjonował jeden z jego żołnierzy, którzy cały czas próbowali odkryć tożsamość głównego przeciwnika. W razie potrzeby, mógł poprosić ich o pomoc. Jego pani potrzebowała spokoju, musiała skupić się na odzyskiwaniu zdrowia. Była już tak bardzo blisko celu… Kamerdyner dobrze wiedział, że gdyby w tym momencie przekazał jej wieści, skupiłaby się już tylko na nich, porzucając zdrowy rozsądek i systematyczną pracę.

— Jasne… Czy Timmy dziś przyjedzie? Wydawało mi się, że to miało być dziś, ale wszystkie dni są ostatnio takie same. Nie wiem nawet, czy dziś jest środa czy czwartek.

— Wtorek, panienko. Panicz Thimothy przyjeżdża do panienki w czwartek. Z tej okazji organizujemy przyjęcie powitalne w jadalni. Wszyscy członkowie służby mają wziąć w nim udział w charakterze gości, z wyłączeniem mnie, rzecz jasna.

— Ach, tak. Racja… Wszyscy, tylko nie ty — mruknęła bez entuzjazmu.

Wyciągnęła ręce po swoje kule i powoli stanęła na nogi. Bolało ją to, że po raz kolejny wszyscy oprócz niego będą się doskonale bawić. Może powinna wynająć ekipę do przyjęć? Sebastian przygotowałby wszystkie niezbędne półprodukty i plan spotkania, a zatrudnieni na tę okazję służący realizowaliby go, tym samym dając demonowi wolne popołudnie, by mógł też miło spędzić czas.

Dziewczyna powoli szła w stronę drzwi, asekurowana przez Michaelisa. Po drodze oświadczyła mu, że tego dnia zamierza chodzić tylko o kulach. Oczywiście demon się nie zgodził. Doszli więc do porozumienia. Frederic miał towarzyszyć dziewczynie przez cały czas, prowadząc wózek, i kiedy zmęczy się na tyle, że będzie bliska upadkowi, zrezygnuje i pozwoli, by dowiózł ją na miejsce. Lizz zgodziła się bardzo niechętnie. Nie znosiła kompromisów, ale ostatnimi czasy zdążyła się już z nimi oswoić. Nie miała innego wyjścia, na dodatek czuła, że tylko złoty środek pozwoli jej osiągnąć cel. Skrajności nie były tak dobre, jak kiedyś sądziła.

— Zanieś do mojego gabinetu artykuły z ogłoszeniami z ostatniego tygodnia — rozkazała na odchodne demonowi, wraz z Fredericem opuszczając salę treningową.

— Oczywiście. Po obiedzie będę potrzebował panienki pomocy w pewnej sprawie — odparł tylko kamerdyner.

Był ciekaw, kiedy dziewczyna zwróci uwagę na otaczający ją świat na tyle, by zauważyć śnieg. Od samego rana ani razu nie wyjrzała przez okno. Była zbyt skupiona na swoim celu, czasem Sebastianowi wydawało się, że to było odrobinę niezdrowe. Nastolatka potrafiła zupełnie zapomnieć o całym świecie, jeśli tylko straszliwie jej na czymś zależało. Wprawdzie w posiadłości, pod jego opieką, nie groziło jej z tego powodu żadne niebezpieczeństwo, jednak Sebastian wiedział, że nie będzie przy niej przez cały czas. Możliwe, że już niedługo opuści ją na zawsze. Pragnął się upewnić, że do tego czasu Elizabeth będzie w stanie w pełni o siebie zadbać.